Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen me te specialiseren.

werk zoeken

Maar waarom zou ik in vredesnaam ineens willen eindigen? Om terug te keren naar een plek waar niemand me iets zal vertellen dat ik zelf niet weet? Ik zou graag voor altijd willen studeren, des te meer, na verloop van tijd word ik er steeds beter in. Mijn ouders hadden er niets op tegen, aangezien ik de universiteit zelf betaalde. In die tijd was het collegegeld te verwaarlozen en was huren vrij goedkoop – mijn kosten werden gemakkelijk gedekt door twee uur werken in het restaurant tijdens de lunch. Bovendien, als leuke aanvulling op de dollar een uursalaris, liet de eigenaar de serveersters gratis eten en zelfs iets mee naar huis nemen. Alles ging op de beste manier.

Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen me te specialiseren. Eerst stopte ik met wiskunde, want toen leek het me dat van alle wetenschappen in de wereld het heerlijkst is. Maar het bleek dat het buitengewoon moeilijk was om het onder de knie te krijgen – ik kon de vele verbazingwekkende, maar onbegrijpelijke kleine dingen die alle wiskunde doordringen, niet bijhouden.

Dus ik moest het opgeven en een gemakkelijkere specialisatie kiezen – antropologie, waarin ik al enkele uitstekende cijfers had. Als gevolg daarvan ging ik met een gevoel van teleurstelling, net als andere studenten, de weg in van examens en afstuderen.

En al die jaren, als vrienden of medestudenten vroegen waarom ik dit of dat studeerde, kon ik het niet uitleggen. Elke keer dat ik deze vraag hoorde, leek het me alsof ik op iets beschamends werd betrapt. In alle opzichten zijn eeuwige studenten zoals ik lui en infantiel; ze zijn niet in staat, zoals normale volwassen mensen, zich te belasten en serieus te werken. Tegen die tijd besefte ik dat ik iets had moeten studeren, dat daardoor een praktische toepassing zou kunnen hebben. De gedachte alleen al om mijn interesses te beperken, me te concentreren op een enkel kennisgebied en me er uiteindelijk in te begraven, drukte me ondraaglijk. Misschien heb ik zo’n optie nooit echt overwogen.

De jaren zestig kwamen en alles werd meer ontspannen. Ik ben opgegroeid, heb nooit iemand anders verontschuldigd en heb alle lezingen bijgewoond die mijn hartje begeert. Ik begon andere oudere studenten op te merken die steeds in de klas kwamen opdagen. Het lijkt erop dat ze het plezier van het luisteren naar onze briljante professoren niet konden weigeren.

​
Laten we de band snel vooruitspoelen en een compleet andere periode in mijn leven bekijken. Ik ben nog steeds omringd door boeken en ik grijp nog steeds elke gelegenheid aan om bij een interessante lezing te zitten. Maar nu ik een alleenstaande moeder ben, moet ik de kinderen onderhouden en heb ik wat werk nodig. Er is om verschillende redenen, onder meer door gebrek aan tijd en geld, geen sprake van de volgende opleiding aan de universiteit. Eind jaren zestig vond ik een plek om naartoe te gaan met een bachelordiploma – in programma’s die door de stad werden gefinancierd: werken met kansarmen, drugsverslaafden, ex-gevangenen – en ik vond het daar geweldig. In de loop van de tijd heb ik een carrière opgebouwd op basis van mijn natuurlijke vermogen om met mensen te werken, de ervaring van het werken in bars van mijn ouders en veel geluk – ik werd schrijver en, zoals het later werd genoemd , een levenscoach.

https://vacatures.today/cat/Technical21.html